2e vrijdag van Advent 2018.

“Loof God, gij christenen, maak Hem groot in zijn verheven troon…¨

Ik ben net thuis van een vesper repetitie en mijn hart zingt nog na. Volgende week vrijdag zingen we de Advent vesper en ik mag een dubbelrol vervullen. Én zingen én spelen met mijn koperkwartet. Het beste van twee werelden komt daarin samen. Sinds een klein jaar heb ik een eigen instrument, maar het koperkwartet was al een hele tijd niet meer actief. Tot nu. Zowel de Vesper als de dienst op kerstmorgen gaan we er weer heerlijk muzikaal tegenaan. Ik was een beetje vergeten hoe fijn het is om samen muziek te maken. Als je zingt, is je eigen stem je instrument. Dat komt heel dicht op je lijf en op je ziel; daarin kun je je niet verstoppen en toch ook weer wel; als je opgaat in de stemmen om je heen die dezelfde koorpartij zingen. Dan het koperkwartet. Met vier blazers blind op elkaar moeten vertrouwen en samen iets neerzetten dat klopt; dat is muziek maken op het scherpst van de snede. Er is niemand om op terug te vallen, elke noot moet er zijn! Dat is precies de reden waarom ik zo graag kwartet. Het is spannend en ontspannend tegelijk. Je zoekt elkaar op, voelt elkaar aan, lichaamstaal is de enig mogelijke vorm van onderlinge communicatie en samen zet je iets moois neer. Daar mag je mij ’s nachts voor uit bed bellen. Tel daar nog een goed koor bij-op en een geweldige organist die zich helemaal kan uitleven met koor en kwartet; dan is er niets meer te wensen en komt alles samen in de uitbundige lofzang op de Messias. Dat maakt voor mij de donkere dagen voor kerst aanzienlijk lichter; ondanks alles…..

Een kind geboren te Bethlehem, te Bethlehem!
Verheugd is nu Jeruzalem,
Halleluja,
Halleluja!

Zo zinge al wat zingen mag, wat zingen mag:
De Heer zij dank op deze dag.
Halleluja
Halleluja!
(Lied 515, vers 1 & 7, Nieuwe Liedboek)